21 Aug 2020_In een van mijn berichten in mei 2020 beschreef ik de status van de betrekkingen tussen de VS en China als een Kille Oorlog, slechts een stap verwijderd van een Koude Oorlog. De twee landen zijn ondertussen verwikkeld in een zeer destructieve cyclus van wederzijdse sancties, consulaatsluitingen en oorlogszuchtige toespraken, vooral na de introductie door China van de nieuwe Nationale Veiligheidswet in Hongkong. Pogingen om de Amerikaanse economie los te koppelen van die van China, althans op het gebied van hightech, zijn in volle gang nu de spanningen in zowel de Zuid-Chinese Zee als de Straat van Taiwan toenemen. De EU weet blijkbaar niet hoe ze officieel op deze escalaties moet reageren, terwijl ze wanhopig wacht tot Duitsland het voortouw neemt als roterend voorzitter van de Raad van de Europese Unie. https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/merkel-china-het-moment-van-de-waarheid/

Terwijl het Westen volledig in beslag is genomen door de Covid-19-crisis, zijn we tegelijkertijd getuige van wat ik de uiteenspatting van de Chinese Droom zou noemen … Onderlinge percepties zijn snel aan het wijzigen tussen China en het Westen. Westerse en Chinese beslissingen en acties in de komende 6-12 maanden zullen waarschijnlijk de onderlinge relaties voor de komende decennia gaan vormgeven … en die relatie zal er hoogstwaarschijnlijk heel anders uit gaan zien dan de afgelopen 30 jaar …

Xi’s overwegingen

Je kunt je afvragen wat voorzitter Xi er precies toe dreef om zo snel de nieuwe veiligheidswet in Hong Kong in te voeren als hij heeft gedaan. Heeft hij een verkeerde calculatie gemaakt door de wet door te drukken of was het een geniale zet die misbruik maakte van het feit dat de rest van de wereld werd geabsorbeerd door Covid-19? Of gelooft Xi dat zijn acties in Hongkong uiteindelijk de (economische) relatie met het Westen niet in gevaar zullen brengen, aangezien de laatste – in zijn ogen – China meer nodig heeft dan andersom, omdat de VRC zich eerder en sneller herstelt van Corona? Denkt hij dat een nieuwe Amerikaanse President zeker zal streven naar ontspanning en herstel van alle economische banden met Beijing? Was / is hij ervan overtuigd dat Europa nooit met een gelijke stem zal spreken in zijn buitenlands beleid ten aanzien van China? Denkt Xi dat hij zijn verdeel-en heersbeleid ongestoord kan voortzetten op het Europese continent?

Terwijl de EU terughoudend is geweest met het nemen van concrete maatregelen tegen Beijing vanwege Chinese agressie in bijvoorbeeld de Zuid-Chinese Zee of voor herhaalde schendingen van de mensenrechten, zou Xi’s beslissing m.b.t. Hongkong wel eens een ernstige weerslag kunnen hebben in alle grote Europese hoofdsteden. Het recente gedrag van China dreigt steeds meer te worden opgevat als de bevestiging van het ontstaan van een nieuw Chinees buitenlands beleid: een beleid dat de bereidheid van het land weerspiegelt om internationale overeenkomsten te trotseren en het huidige mondiale bestuurssysteem te negeren, te herijken of omver te werpen, waarbij instellingen en akkoorden worden herzien of uitgelegd op een manier die alleen de waarden en prioriteiten van Beijing weerspiegelt.

Een beleid dat, met andere woorden, zou kunnen leiden tot een veel sterkere en gecoördineerde Europese reactie dan voorheen, aangezien de Europese conclusie zou kunnen zijn dat China overwegend tot een systeem rivaal is uitgegroeid in plaats van een partner en concurrent. Zoals bekend hebben een dergelijke mening en perceptie de afgelopen tien jaar al vaste voet in de Amerikaanse politiek gekregen.

Merkel’s moment van de waarheid

Zoals ik schreef in mijn post over “Merkels moment van de waarheid”, kan de EU niet langer doen alsof het gewoon “business as usual” zal zijn met China: in feite is de zo gehoopte investeringsovereenkomst tussen de EU en China, uitonderhandeld over een periode van meer dan 7 jaar en 31 gespreksronden (!), ernstig in gevaar. In juni verzocht Merkel om uitstel van de geplande EU-China-top voor september, die bedoeld was om de overeenkomst te bekrachtigen, officieel vanwege het Corona-virus.

Maar zouden er misschien binnen de EU twijfels kunnen zijn ontstaan over de wijsheid van een dergelijke overeenkomst in de context van de snel oplopende Amerikaans-Chinese spanningen? Of zouden er wellicht ernstige zorgen zijn gerezen over de bereidheid en toewijding van China om echt een overeenkomst te willen bereiken en uit te voeren? Het is veelzeggend dat een nieuwe datum voor de top nog steeds niet is aangekondigd …

Naar verluidt was / is er nog steeds een groot meningsverschil tussen Europese en Chinese onderhandelaars over enkele van de belangrijkste kwesties met betrekking tot investeringsbescherming, markttoegang en klimaatbeleid: een topconferentie in september zonder concrete resultaten had beide partijen in grote verlegenheid kunnen brengen. Europa wil een gelijk speelveld voor zijn bedrijven die in China opereren, wat betekent dat de steun van Beijing aan staatsbedrijven en de subsidies voor belangrijke binnenlandse industrieën aanzienlijk dienen af te nemen. Voor China is het belangrijkste doel van een dergelijke bilaterale overeenkomst verdere vergemakkelijking van de toegang tot de Europese markt.

China’s hoofdprobleem

Het belangrijkste probleem: de eerste hervormingsgolf in China en de toetreding tot de WTO in 2001 hebben sterke gevestigde belangen in de VRC gecreëerd die louter handhaving van de status quo voorstaan. Daartoe behoren velen in de staatssector en staatsindustrieën, evenals centrale en lokale CCP-functionarissen en hun families en vrienden, die zeer rijk zijn geworden nadat China zich openstelde voor het Westen. China en de elite van de CCP hebben enorm geprofiteerd van de deelname aan het Westerse financieel-economische systeem en de toetreding tot de WTO.

Na de introductie van de nieuwe veiligheidswet door Xi in Hongkong, zullen sceptische geluiden binnen de EU over de betrouwbaarheid van China en zijn Voorzitter alleen maar luider zijn geworden … In de nasleep van de Corona-crisis hebben Chinese functionarissen erop gewezen dat Europa massale subsidies verstrekt om zijn eigen binnenlandse industrieën te redden. De EU krijgt het verwijt in de handelsbesprekingen een hypocriete positie in te nemen…

Kortom, het investeringsakkoord van Europa dreigt als een nachtkaars uit te gaan, net als de fase-1 handelsovereenkomst van Trump met China. Impliciet in deze overeenkomsten zijn westerse eisen voor Chinese economische en politieke hervormingen die Xi niet wil en / of kan doen. Feit is dat de relatief gemakkelijke onderdelen van de Chinese hervormingsplannen al werden ondernomen voordat Xi aan de macht kwam: wat overbleef waren de meer complexe componenten die inbreuk maken op de kern van de partijmacht en de gevestigde belangen.

Europa’s groeiende bewustwording

Gezien de recente, sterke steun in het voltallige Amerikaanse Congres voor grootscheepse actie tegen China, moeten Europese politici zich eindelijk hebben gerealiseerd dat een zeer streng Amerikaans beleid tegenover de VRC stand zal houden, ongeacht wie de komende presidentsverkiezingen gaat winnen. Het beleid van de VS ten aanzien van de VRC zou zelfs nog hardvochtiger kunnen worden onder Joe Biden, wiens regering minder geïnteresseerd zou kunnen zijn in het onderhandelen over bilaterale handelsovereenkomsten en meer gericht op het aanpakken van andere lastige aspecten van het Chinese beleid, zoals Beijing’s acties in Xinjiang, Tibet en de Zuid-Chinese zee. Het belangrijkste verschil met de regering-Trump zou kunnen zijn dat Biden eerder zal streven naar een multilateraal diplomatiek front tegen dergelijk Chinees gedrag, die Xi’s diplomatieke vaardigheden nog meer op de proef zullen stellen.

Xi’s zelfvertrouwen

Heeft Xi geconcludeerd dat het een acceptabel risico was om de Europese investeringsovereenkomst te verliezen toen hij zijn besluit nam over Hongkong? Had hij er vertrouwen in dat het verlies van een dergelijke deal zou kunnen worden gecompenseerd door handel met andere landen en door de uitbreiding van zijn Belt and Road-initiatief? Was hij bereid deze deal op te offeren, in de overtuiging dat actie in Hongkong absoluut noodzakelijk was? Zag hij de aanhoudende onrust in de stad als een grote bedreiging voor de nationale veiligheid van China en voor zijn eigen macht en positie, evenals voor het eenpartijstelsel en voor de beoogde hereniging met Taiwan?

Of wilde hij de wereld duidelijk maken dat China zichzelf al als een supermacht beschouwt, niet bang om het Westen uit te dagen, aangezien het meent dat het voldoende mondiale invloed en leiderschap, alsmede economische en militaire kracht heeft verzameld, met name in de Aziatische regio, om zijn beoogde soevereiniteit, belangen en veiligheid unilateraal te beschermen? Is dit zelfvertrouwen of superioriteitsgevoel de oorzaak geweest van Xi’s beslissing en ligt het ten grondslag aan het agressieve optreden van Xi’s overzeese diplomaten, die voortdurend bedreigingen uiten aan het adres van hun buitenlandse tegenhangers als onderdeel van een ogenschijnlijke campagne om internationale angst (respect ???) te zaaien voor “Zhongguo”, het Rijk van het Midden?

Vragen waarop we eigenlijk geen definitieve antwoorden hebben, aangezien het besluitvormingsproces van Roerganger Xi over Hongkong helaas in nevelen is gehuld vanwege het gebrek aan politieke transparantie en het ontbreken van een vrije pers in de VRC.

De Chinese Droom

Gedurende meer dan twee millennia zagen Chinese vorsten hun land als een van de dominante actoren in de wereld. Het concept van Zhongguo – het Middenrijk, zoals China zichzelf noemt – is niet alleen geografisch. Het symboliseert dat China het culturele, politieke en economische centrum van de wereld is. Van meet af aan is het doel en de ambitie van de Chinese communistische partij geweest om China weer sterk en het centrum van de wereld te maken, zodat het land nooit meer de vernederingen zou ondergaan die het imperiale China in het verleden door de koloniale machten werden aangedaan.

Tijdens het grootste deel van haar geschiedenis heeft de CCP eigenlijk naar het Westen gekeken om China uit het slop te halen. Marxisme, socialisme en communisme zijn tenslotte geen originele Chinese uitvindingen … Een eeuw geleden geloofden de Chinese revolutionairen door voor het communisme te kiezen dat ze de beste, meest recente westerse ideologische noviteit overnamen ter garantie van toekomstige welvaart en glorie. Helaas bracht Mao Zedong de Chinese economie tijdens zijn communistische terreurbewind op de rand van een totale ineenstorting. De opvolger van Mao, de veel pragmatischere Deng Xiaoping, zette een koers in naar economische groei en modernisering door het land vanaf de jaren ’80 nauwe aansluiting te laten zoeken met het door de VS en het Westen geleide financieel-economische systeem.

In 1989 trad de Chinese regering gewelddadig op tegen de talrijke demonstranten voor democratie in Beijing en elders in het land, wat leidde tot wijdverbreide internationale veroordelingen en enige sancties. Maar China slaagde er snel in om zijn reputatie weer op te bouwen door multilateralisme en integratie met mondiale bestuursinstellingen steeds meer te omarmen. Beijing ondertekende multilaterale overeenkomsten die het eerder had afgewezen. In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw bleek de VRC vaak zich te houden aan internationale regels en normen: het leek te evolueren tot een verantwoordelijke belanghebbende in het internationale systeem, zoals het Westen had gehoopt. De VRC slaagde erin het vertrouwen over de hele wereld te herwinnen.

China’s heropleving

Wat is er de afgelopen tien jaar veranderd? Misschien begonnen de dingen pas echt te veranderen na de financiële crisis van 2008 in de VS. Vóór die gebeurtenis leek de meerderheid van de Chinese besluitvormers ervan overtuigd dat China zich moest houden aan het financiële en mondiale bestuurssysteem dat door het Westen was opgebouwd. Een deel van de CCP-leiding leek zelfs open te staan voor het implementeren van elementen van het Amerikaanse politieke systeem in de Chinese binnenlandse politiek. Na het uitbreken van de financiële crisis begon de CCP echter geleidelijk een andere richting op te gaan en toon aan te slaan.

Terwijl de Chinezen het vertrouwen en geloof in de Amerikaanse economie verloren, begonnen ze ook (de waarde van) het Amerikaanse politieke systeem steeds luider te beschimpen en ter discussie te stellen. Velen in China raakten er waarschijnlijk van overtuigd dat de VS onomkeerbaar in verval is geraakt, een mening die lijkt te worden bevestigd door een enorme hoeveelheid aan declinistische literatuur die in het Westen zelf beschikbaar is. Misschien kreeg de partijelite meer en meer het gevoel dat China niet alleen in opkomst was, maar al heel dicht bij de vervanging van de VS als de volgende supermacht. Waarom streven naar binnenlandse politieke of economische hervormingen als het succes van China onmiskenbaar was bewezen?

Bijgevolg probeerde de VRC het mondiale bestuurssysteem steeds meer offensief vorm te geven, door haar model van politieke en economische ontwikkeling te pushen, gebaseerd op uitgebreide staatscontrole over politiek en samenleving en een mix van zowel marktgebaseerde praktijken als statisme in kernsectoren van de economie. Tegelijkertijd breidde China zijn positie in veel belangrijke internationale organisaties enorm uit en richtte het zelfs zijn eigen organisaties op buiten het bestaande internationale kader.

De tweede belangrijke reden voor de verandering is de opkomst van Xi Jinping. Xi is een zogenaamde “prins”, een zoon van een van de oprichters van de Volksrepubliek China, Xi Zhongxun. Terwijl de elite van de CCP na de dood van Deng Xiaoping in 1997 genoegen nam met een meer collectieve leiderschapsstijl, slaagde Xi erin deze trend volledig te keren nadat hij in 2012 aan de macht kwam. In de ogen van Xi moest politiek voorrang krijgen op economie (ma.w. er moest absolute gehoorzaamheid zijn aan de partij = aan hemzelf) als China de volgende fase van ontwikkeling en uitbreiding van zijn wereldwijde macht en invloed zou willen bereiken. De prins profiteerde van de heersende stemming in de CCP die de VS afschilderde als een macht in verval. Xi presenteerde zichzelf als de sterke man die de Chinese droom zou realiseren: China weer in het centrum van de wereld plaatsen.

Xi Jinping’s dromen

Tussen 1982 en 2018 bepaalde de grondwet dat een Chinese president niet meer dan twee opeenvolgende ambtstermijnen mocht dienen. In 2018 werd deze praktijk geschrapt toen Xi werd benoemd tot president voor het leven en de “voorzitter van alles” werd. Xi legde critici binnen de partij het zwijgen op of liet ze arresteren. Hij eist volledige gehoorzaamheid aan de partij, niet alleen van partijleden maar ook van de samenleving. Hij zet moderne technologie in om communicatie op sociale media te controleren en heeft de surveillance staat geïntroduceerd.

Xi domineert nu de partij en het centrale besluitvormingsapparaat in een mate die echt ongekend is sinds Mao Zedong. Hij promoot op agressieve wijze de ‘China Dream’ en de ‘verjonging van de Chinese natie’, concepten die oorspronkelijk door de CCP zo’n 100 jaar geleden werden gelanceerd, toen China zich in een totaal andere positie bevond.

Zoals ik in een andere post benadrukte, beweren Xi en zijn vrouw zelfs erg geïnspireerd te zijn door Mao Zedong … Xi heeft degenen bekritiseerd en gestraft die hebben geprobeerd het imago van Mao te ondermijnen door de jaren van Mao Zedongs verwoestende heerschappij te scheiden van die van het post-Mao-hervormingstijdperk, hoewel Xi’s eigen vader werd gezuiverd tijdens Mao’s Culturele Revolutie …https://www.mijngroeve.nl/nl/muziek/wang-kun/

Xi heeft gesuggereerd dat China bereid en gretig is om mondiaal zijn leiderschap te versterken in die gebieden waar de VS zich terugtrekt, waardoor de relatie met Amerika en in het bijzonder met de Aziatische regio zal worden her-ingericht. De Voorzitter heeft een groots (investerings) plan bedacht om Azië, Afrika en Europa met elkaar te verbinden via een 21e-eeuwse zijderoute, bestaande uit een “gordel” van corridors over land en een maritieme “weg” van scheepvaartroutes en digitale verbindingen.

Xi’s droom om de voormalige keizerlijke glorie van China te herstellen, heeft geleid tot een extreem agressieve houding ten aanzien van territoriale kwesties. Om dit nieuwe, zelfverzekerde en expanderende China zijn eigen identiteit en imago te geven, heeft de Chinese president een bizarre mix van nationalisme met marxisme en neoconfucianisme aangewakkerd, waarin natuurlijk de CCP de enige echte erfgenaam van het keizerlijke verleden is.

Xi vermaant partijleden regelmatig om het marxisme niet te “verraden of verlaten”. Tegelijkertijd heeft ie gezegd dat de CCP de “opvolger en promotor van de voortreffelijke traditionele Chinese cultuur” is. Dit is meer dan ironisch, want bij haar oprichting in 1921 en in het bijzonder nadat ze in 1949 aan de macht kwam, presenteerde de CCP zichzelf als een radicale breuk met het verleden en verklaarde ze het confucianisme en de Chinese traditie als de oorzaak van het imperiale verval van China … De CCP stelt nu deze twee elementen inherent te belichamen om haar voortzetting van de absolute macht te legitimeren: alleen de Partij kan stabiliteit, toekomstige welvaart en eeuwige roem van China verzekeren …

De China Droom van het Westen

Al honderden jaren heeft het Westen zijn eigen dromen en percepties van China, variërend van een mystiek paradijs tot een land met grenzeloze mogelijkheden tot het rijk van het kwaad. Ondernemers dromen nog steeds van al die Chinezen die hun producten kopen, net zoals zakenlieden dat in het verleden deden. Groot verschil is dat het huidige China voor veel ondernemers echt een enorme markt en cruciaal productiecentrum is geworden, zij het met veel kanttekeningen en risiko’s (denk aan IP-diefstal, gedwongen overdracht van technologie, zorgen over corruptie, omkoping en angst voor willekeurige represailles of interventies van de overheid etc).

De meerderheid van de westerse politici geloofde, hoopte of droomde dat handel en economische groei (uiteindelijk) zouden leiden tot politieke hervormingen in China en een sterke trend naar meer democratie en een vreedzame integratie in het mondiale economische systeem. Sommigen hebben waarschijnlijk nooit de moeite genomen om na te denken over de implicaties op langere termijn van de opkomst van China en gaven er de voorkeur aan een opportunistische houding aan te nemen zonder veel belangstelling te tonen voor de geopolitieke strategie van China of de binnenlandse ontwikkelingen in de VRC. Hun prioriteit was in de eerste plaats om hun landen en ondernemingen zoveel mogelijk te laten profiteren van business en handel, zolang de omstandigheden dat zouden toelaten.

Het dilemma

Zelfs gewaardeerde Europese politieke leiders zoals Merkel en Rutte, sterke voorstanders van de business first en de “wandel durch handel” -benadering, lijken moeite te hebben om de implicaties van de ambities van China en de opkomst van Xi Jinping onder ogen te zien. Voor het eerst sinds een paar eeuwen kan de grootste economie ter wereld wel eens niet westers zijn en geregeerd worden door een leiderschap dat niet dezelfde waarden en politieke structuren voorstaat als het Westen.

Maar ook voor de eerste keer zal de toekomstige grootste economie ter wereld niet alleen niet beschikken over de hoogste levensstandaard, maar daarnaast nog steeds geconfronteerd worden met enorme uitdagingen voor haar toekomst (denk bijvoorbeeld aan het bewaren van het evenwicht tussen economische groei en milieubescherming, de noodzaak van voortdurende economische groei als legitimatie voor de een-partij dictatuur, de ontwikkeling van een hightechindustrie ), die het Westen sterke kansen biedt voor verdere economische betrokkenheid. Hoe om te gaan met zo’n ongekende situatie in de geschiedenis?

Zoals mijn voormalige universiteitsprofessor Tony Saich heeft opgemerkt, zijn politieke transities zeldzaam en is er geen noodzakelijke reden waarom China zijn Oost-Aziatische buren zou navolgen om een robuuste democratie te worden. In periodes van economische groei vinden zelden grote politieke hervormingen plaats. Politieke transities zullen eerder plaatsvinden binnen een systeem dat onder grote druk staat. Natuurlijk kunnen we een staatsgreep tegen Xi of een aftreden van hem niet uitsluiten als hij de economie de grond in zou boren. Maar momenteel zijn er geen tekenen van een economische ramp – ondanks de impact van Covid-19 – in de VRC, noch dat Xi zijn greep op de macht aan het verliezen is of van plan is zijn ambitieuze plannen (zoals Belt and Road) voor zijn land aan te passen.

Kantelmomenten

Ironisch genoeg moet de Amerikaans-Chinese fase I handelsovereenkomst misschien worden beschouwd als de formele start van de gedeeltelijke ontkoppeling van de twee grootste economieën ter wereld. Na de ondertekening ging de onderlinge relatie snel bergafwaarts, nog verergerd door China’s aanvankelijke aanpak /verdoezeling van de Corona-uitbraak. Misschien moet in dezelfde geest Xi’s introductie van de nieuwe veiligheidswet in Hong Kong op 1 juli 2020 worden gezien als het officiële einde van de westerse droom over China. Blijkbaar voelde Xi zich “gedwongen” om eenzijdig te beslissen dat de autonomie van Hongkong, in 1997 formeel gegarandeerd voor 50 jaar via de Brits-Chinese gezamenlijke verklaring, zijn houdbaarheidsdatum had overschreden.

Maar deze actie zou ook het begin kunnen zijn van het einde van Xi’s eigen China Dream. Het is duidelijk dat Xi de nieuwe wet zal verdedigen als onderdeel van de ‘rechtmatige’ campagne van de VRC om de orde in Hong Kong te herstellen en (Groot) China terug te brengen in zijn oude glorie. Zoals gezegd ziet hij zijn beslissing misschien zelfs als een uiting van kracht en symboliseert het de consolidatie van de Chinese supermachtstatus en mondiale leiderspositie.

Hong Kong was echter een zeer belangrijke brug tussen China en het Westen. Deze verbinding is ernstig beschadigd, zo niet voor altijd vernietigd door Xi. Het Westen is het niet ontgaan: China’s imago als verantwoordelijke stakeholder in het internationale systeem is (permanent?) ondermijnd door Xi. Het vertrouwen is verbrijzeld. Wat heeft Xi bijvoorbeeld in petto voor Taiwan?

Het is één ding om te zeggen dat je een wereldleider bent, het is iets anders om er als één te worden gezien (zoals Trump ook heeft gemerkt). Hoewel het onmiskenbaar is dat de wereldwijde invloed en het leiderschap van de VS sterk zijn verzwakt onder de inconsistente en chaotische regering Trump, is de wereldwijde ondergang van de VS allesbehalve onomkeerbaar of zeker. Zoals beschreven in verschillende berichten op deze website, in o.a. technologie heerst de VS nog immer, hoewel China / Huawei een serieuze uitdaging vormt in 5G en A.I.

Wederom, Huawei

Maar zelfs in Europa zijn de tekenen voor de toekomst van Huawei onheilspellend: het VK heeft officieel besloten en gecommuniceerd dat telecom-operators wordt verboden Huawei apparatuur aan te schaffen. Tegen 2027 moet alle nog aanwezige Chinese apparatuur in het Britse netwerk volledig zijn vervangen. De Fransen doen in feite hetzelfde, maar op een meer diplomatieke manier. De Franse autoriteiten hebben de lokale telecom-operatoren die van plan zijn Huawei 5G-apparatuur te kopen, laten weten dat ze de licenties voor de apparatuur niet meer kunnen verlengen als ze verlopen zijn. Ze hebben de operators die momenteel geen gebruik van maken eveneens aangespoord om niet over te schakelen op Chinese apparatuur.

Hoewel Huawei niet officieel wordt verboden, komen deze administratieve beperkingen de facto neer op het uitsluiten van Huawei binnen de 5G-netwerken in Frankrijk op zijn laatst rond 2028. Het merendeel van de licenties voor Huawei apparatuur heeft slechts een looptijd van drie tot vijf jaar, terwijl de licenties voor apparatuur van de Europese rivalen Ericsson en Nokia acht jaar omvatten. Over het algemeen wordt gezegd dat het behalen van een ROI op 5G-apparatuur / mobiele netwerken meer dan 5 jaar duurt. Het is moeilijk in te zien hoe operators zouden willen investeren in apparatuur die maximaal 3-5 jaar kan worden ingezet.

De definitieve beslissing van de Duitsers moet nog worden bekendgemaakt. Een speciale commissie van het Nederlandse parlement zal op 5 september een besloten (!) technische briefing houden over de voortgang van de uitrol van 5G en de extra veiligheidsmaatregelen die zijn genomen. https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/nederland-huawei-en-5g-wat-nu/ Ik zou niet al te verbaasd zijn als Duitsland en Nederland ook voor de diplomatieke optie zouden kiezen, namelijk voorlopig Huawei-apparatuur in de zogenaamde periferie van het netwerk toestaan, maar stilletjes mikken op een volledige vervanging en uitfasering uiterlijk rond 2028 door middel van van administratieve beperkingen voor de telecom-operatoren.

China’s wereldwijde leiderschap

De huidige Amerikaanse zwakte betekent niet automatisch dat China het leiderschap kan overnemen. China heeft geen netwerk van bondgenoten dat de VS nog steeds geniet. Democratische allianties tegen China duiken overal ter wereld op, ongeacht het America First-beleid van Trump. China’s oorlogszuchtige overzeese diplomaten zijn door de mand gevallen door hun gebrek aan leiderschapskwaliteiten. Voorts is er in de Aziatische regio enorme ongerustheid over de territoriale aanspraken van China. Zelfs wat de handel betreft, is het onzeker of China de regels in de toekomst zal (kunnen) bepalen. De VRC is en zal ongetwijfeld de centrale economische speler in Azië blijven, maar voor de veiligheid is -of prefereert- het grootste deel van de regio van de Amerikaanse militaire macht afhankelijk te zijn.

Kortom, China wordt nog lang niet gezien en behandeld als een wereldleider. Het wordt wereldwijd met wantrouwen bekeken. https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/corona-en-5g-china-en-de-wereldwijde-vertrouwenscrisis/ Het is nog niet het centrum van de wereld. Xi’s China Dream en Belt and Road zouden nog in zijn gezicht kunnen ontploffen: dit zou uiteindelijk het politieke systeem van China onder druk kunnen zetten en tot transformatie kunnen leiden.

We kunnen alleen maar hopen dat de CCP weer verder gaat waar ze tien jaar geleden is gebleven – dat wil zeggen, met het oppakken van echte economische en politieke hervormingen …Het zou vanzelfsprekend veel beter zijn voor de wereld en de internationale vrede als de CCP haar huidige koers zou wijzigen en opnieuw inspiratie zou zoeken bij het Westen en diens democratisch bestuursmodel, terwijl de VRC zich zou blijven conformeren aan de bestaande mondiale bestuursinstellingen en internationale orde. De CCP-partijelite kan zich maar beter afvragen of de concentratie van alle macht in de “Voorzitter van alles”, de grote Roerganger Xi Jinping, alsmede zijn mondiale strategieën de dingen zijn die de VRC echt nodig heeft als ze de Chinese droom wil verwezenlijken..

Nieuwe realiteit onder ogen zien

Toch zou hoop niet langer de leidraad van het Westen moeten zijn. De VS en de EU moeten alle onrealistische verwachtingen laten varen dat ze regimeverandering kunnen bevorderen. In plaats daarvan moeten ze zich concentreren op de kwetsbaarheden van China en de vraag hoe het externe gedrag van China het beste te beinvloeden en vorm te geven, wat betekent dat de dialoog en betrokkenheid met China waar mogelijk moet worden voortgezet zonder naïef te zijn.

Op zeer korte termijn zouden zowel de VS als China moeten werken aan een crisiscommunicatie- en beheersysteem, zoals dat bestond tussen Washington en Moskou in de dagen van de Koude Oorlog, om snel te kunnen reageren op eventuele militaire incidenten en ze onder controle te houden. De twee regeringen zouden ook kunnen proberen een gemeenschappelijke basis te vinden door COVID-19-vaccins beschikbaar te stellen aan de rest van de wereld, in plaats van de vaccinatierace te veranderen in een nieuwe prestige- en PR-strijd.

Wat de langere termijn betreft, moet het Westen de realiteit van China’s opkomst, zijn externe gedrag en wereldwijde strategie onder ogen zien en ermee omgaan. De cruciale variabele met betrekking tot de vraag of China succesvol zal zijn in zijn strategische doelen, zal de binnenlandse, economische, militaire en diplomatieke kracht en vastberadenheid van de democratische wereld zijn, en niet alleen Chinese acties. De EU mag niet vergeten dat Europa en de VS, ondanks vier jaar van tirades en dreigementen vanuit het Witte Huis, nog steeds dezelfde kernwaarden delen. De VS met zijn bondgenoten en partners kunnen succesvol concurreren met China, er is in dit opzicht geen reden voor extreme angst of diep pessimisme.

EU strategie

Tegelijkertijd moet de EU ook anticiperen op het zeer waarschijnlijke scenario waarin een langdurige vijandige houding tussen de VS en China, ingeperkt door een vorm van beheersbare concurrentie om conflicten te vermijden en beperkte samenwerking te faciliteren, het maximaal haalbare resultaat zal zijn. Europa zal beide landen uiteraard moeten stimuleren om de kwaliteit van de diplomatie te verbeteren om deze gecontroleerde concurrentie en indamming van escalaties mogelijk te maken. De VRC zal moeten accepteren dat er grenzen zijn aan wat de VS en zijn bondgenoten zullen tolereren als het gaat om Chinese unilaterale handelingen die de status quo in de Zuid-Chinese Zee, Taiwan of met betrekking tot de Senkaku-eilanden willen veranderen.

De EU en al haar lidstaten moeten hun zakenlieden, lokale overheden en bevolking voorbereiden op de nieuwe realiteit in de relatie met China en een ieder snel wakker laten worden, zonder in Sinophobia of een anti-China kruistocht te vervallen. De EU moet de rode lijnen verduidelijken die China niet mag overschrijden. Zoals ik in mijn vorige post zei, zouden Merkel en haar mede-Europese leiders China, het Europese bedrijfsleven en het electoraat moeten wijzen op wat de EU dient / wil verdedigen en beschermen in de uitwisseling met de Chinezen en wat China zal verliezen indien het het pad dat Xi is ingeslagen onveranderd blijft volgen.

Wat we nodig hebben is een EU China strategie……….https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/europa-china/ ………………..maar let op: de dingen zullen niet meer zijn zoals ze waren …

see also: Tony Saich, ” What Does General Secretary Xi Jinping Dream About? “, Ash Center Occasional Papers , August 2017, https://ash.harvard.edu

Francesco Sisci, “China’s broken bridge to Western ideals”, July 15 2020, https://asiatimes.com/

https://www.reuters.com/article/us-france-huawei-5g/france-wont-ban-huawei-but-encouraging-5g-telcos-to-avoid-it-report-idUSKBN2460TT

for historical and more recent Chinese propaganda posters, check out http://chineseposters.net/

.