poster: “smash the imperialist war conspiracy, forge ahead courageously to build our peaceful and happy life” Fensui diguo zhuyide zhanzheng yinmou, wei jianshe women heping xingfude shenghuo er fenyong qianjin! 粉碎帝国主义的战争阴谋，为建设我们和平幸福的生活而奋勇前进！ designer: Gu Yuan (古元) ca 1950. The little figures trampled by Mao Zedong and the crowd on the poster represent the United States (Harry Truman) and Great Britain (Winston Churchill). © No copyright infringement intended. All rights belong to their respective copyright owners https://chineseposters.net
15/09/2021_Mijngroeve.nl heeft de afgelopen jaren de nodige artikelen geplaatst over de veranderende aard van China’s relatie met het Westen en het ontbreken van een Europees gecoördineerde strategie met betrekking tot de opkomst van de VRC. Vanaf het moment dat het Sovjetrijk in 1989 instortte tot vrij recent, lag de focus van de EU voornamelijk op het managen van de economische relatie met de VRC. China’s goedkope productiebasis en potentieel enorme markt groeide uit tot een cruciaal onderdeel van de wereldwijde waardeketen en werd een groeimotor voor veel Europese landen, met name Duitsland, ongeveer het enige Europese land dat een handelsoverschot heeft met de Volksrepubliek.
De business first-benadering was gebaseerd op het uitgangspunt dat China op een gegeven moment, wanneer het economisch groot en sterk genoeg zou zijn geworden, volledig zou (moeten) integreren in de wereldwijde waardeketen. Het zou zijn thuismarkten (moeten) openstellen voor buitenlandse investeringen en een gelijk speelveld bieden voor buitenlandse bedrijven net als de Amerikaanse en Europese markten om toegevoegde waarde te creëren in die mondiale economische keten.
China First
Dit uitgangspunt negeerde het feit dat de VRC sinds het aan de macht komen van Xi Jinping in 2012 een China First-beleid is begonnen. Ja, voordat de beruchte Trump zijn America First-beleid afkondigde, was Xi Jinping al gestart met het formuleren van zijn eigen China First-beleid. Een belangrijke motivatie voor Xi was dat hij ervan overtuigd was (en is) dat China ondanks zijn fenomenale economische groei geconfronteerd werd met de meest uitdagende interne en externe dreigingen in zijn bestaan. Dit omvat een diepgewortelde opvatting onder Xi en zijn naaste kompanen in de CCP dat het Westen regimeverandering in China nastreeft en dat de VRC in een systemische concurrentie verkeert. Bovendien heeft volgens hem de openstelling van de Chinese binnenlandse markt voor het Westen het risico op permanente afhankelijkheid van buitenlandse bedrijven, technologieën en knowhow enorm vergroot, waardoor het land mogelijk zeer kwetsbaar zou worden voor Westerse druk en sancties. Xi was ook ontstemd over de overdosis aan buitenlandse culturele invloeden, die volgens hem had geleid tot subversief denken binnen de CCP, het leger en de Chinese samenleving als geheel.
Tegelijkertijd was Xi er vast van overtuigd dat het Westen, en vooral de VS, in een onomkeerbaar verval is geraakt. Hij zag kansen om zwakheden bij de buitenlandse tegenstanders uit te buiten en begon er steeds meer vertrouwen in te krijgen dat China de systeemstrijd zou winnen. Hij benutte de open markten van het Westen maximaal, terwijl hij zelf nooit geloofde in de noodzaak van een echt open Chinese markt. Al in 2012, toen hij het bevel overnam van de Communistische Partij, riep Xi Jinping uit dat “alleen socialisme China kan redden”. De meerderheid van de Amerikaanse en Europese politici en zakenlieden haalden liever hun schouders op en zagen het als een plichtmatige vermelding van een dwaze slogan uit een vervlogen verleden – niet letterlijk te nemen in het moderne, door de markt aangedreven China.
Onder leiding van Xi introduceerde China beleid en plannen die gericht waren op zelfvoorziening in vitale industrieën en technologieën, terwijl het tegelijkertijd het Westen het lokaas van een lucratieve, open Chinese markt voor de neus bleef houden. Hij initieerde een nieuwe strategie, waarbij een zeer agressieve aanpak werd vermengd met diepe bezorgdheid over de kwetsbaarheden van China. In deze strategie werd nationale veiligheid alomtegenwoordig, dominant en veelomvattend, waarin binnenlandse en externe componenten nauw met elkaar verbonden werden. Het heeft geresulteerd in een zeer strijdlustige, op veiligheid gerichte houding, waarin China proactief zijn nationale soevereiniteit en territoriale aanspraken verdedigt, terwijl het tevens luidkeels respect voor zijn land en Partij eist. In Xi’s ogen is China geen opkomende macht, maar een terugkerende. De door het Westen gedomineerde internationale orde is slechts een historische afwijking die moet worden rechtgezet…
Surveillance staat
Het heeft daarnaast geleid tot de inrichting van een surveillance staat, waarin hervormingsgezinde CCP-ers zijn opgesloten of het zwijgen opgelegd en de media, internet en de hele bevolking scherp in de gaten worden gehouden. Vanaf zijn eerste dag aan de macht heeft Xi -trouw aan de stijl van zijn grote inspirator Mao Zedong- geprobeerd de CCP en de bevolking te mobiliseren voor een lange strijd die zal resulteren in de “grote heropleving van de Chinese natie” in 2049. Alleen de Partij kan dit doel bereiken, daarom is absolute loyaliteit vereist: zelfs minuscule afwijkende meningen mogen niet worden getolereerd. De particuliere sector, het leger, de regering, jong en oud, iedereen moet samenwerken om de historische missie van de CCP te volbrengen…
Wat we in 2021 in het nieuws over China horen, is voornamelijk een voortzetting en intensivering van ideeën en plannen die Xi al in 2012-2013 formuleerde. Het zou niet langer als een verrassing voor het Westen moeten komen. Helaas is dat voor sommigen nog steeds zo, zo lijkt het. Vooral verschillende Europese leiders, waaronder Merkel, lijken moeite te hebben om te accepteren dat het paradigma al is verschoven in de relatie met de VRC. Onder de regering-Trump begon het Amerikaanse Congres – luider en duidelijker dan de Amerikaanse president zelf – ook de nationale veiligheid voorop te stellen. Met andere woorden, ook voor de VS zijn economie en financiën niet langer de enige of belangrijkste factor in de betrekkingen met de VRC. Politiek en strategie zijn dat wel. Dit stelt nieuwe uitdagingen voor de EU, in essentie een overwegend economische organisatie, en in het bijzonder voor die lidstaten die tot nu toe comfortabel konden vertrouwen op (de belofte van) economische voordelen en opbrengsten in hun uitwisselingen met China.
Sommige Europeanen hebben er de voorkeur aan gegeven alleen de grillige regering-Trump de schuld te geven van de escalatie van de spanningen in de Chinees-Amerikaanse relatie in de afgelopen 2-3 jaar. Ze vergeten gemakshalve het China First-beleid dat het regime van Xi Jinping consequent heeft gevoerd sinds 2012. Xi heeft zich ingesteld op een scenario dat wordt gedicteerd door een langdurige confrontationele relatie met de VS, die binnen de perken wordt gehouden door een vorm van beheerste concurrentie en beperkte samenwerking om ernstige, militaire conflicten te voorkomen. De wortels van al het recente gepraat in het Westen over ontkoppeling kunnen direct in verband worden gebracht met deze ontwikkeling in China.
Het huidige CCP-leiderschap lijkt er steeds meer van overtuigd dat de Volksrepubliek het Westen slechts zeer selectief nodig heeft. En waar er afhankelijkheid is in dergelijke wereldwijde connecties, lijkt het erop te vertrouwen dat het buitenlandse tegenhangers kan coöpteren of verdelen om de staatsbelangen van China te maximaliseren. Beijing probeert de samenwerking met China voorwaardelijk te maken en verwacht daarvoor niet minder dan volledige naleving en instemming. Die buitenlanders die weigeren daaraan te voldoen, worden in diskrediet gebracht, hun rechten ontnomen, geïntimideerd en de toegang geweigerd.
Ontkoppeling
Ironisch genoeg, terwijl de EU zich nog steeds zorgen maakt over de mogelijke reikwijdte en het effect van een eventuele ontkoppeling en manieren probeert te vinden om deze te vermijden (zie de uitgebreide investeringsovereenkomst=CAI) of de impact ervan te minimaliseren, wekt juist het regime in Beijing de indruk meer dan bereid te zijn om kortetermijnverliezen te lijden of serieuze offers te brengen voor vermeende (strategische) winst op de lange termijn. Voor Xi is het behalen van winst op veiligheidsvlak het voornaamste doel, bijgevolg mag de prijs in de vorm van verslechterde bilaterale betrekkingen worden aanvaard.
Door bijvoorbeeld Europarlementariërs en Europese denktanks die kritiek hadden op het beleid van de VRC ten aanzien van Hong Kong en Xinjiang te sanctioneren, gaf China aan bereid te zijn de CAI op te geven om zijn soevereiniteit te onderstrepen. Xi’s recente aanpak van de grote technologiebedrijven in China bewijst ook dat hij gereed is om de financiële last te dragen: de markt van Hongkong, waar veel Chinese technologiebedrijven het doelwit zijn van zijn harde optreden, heeft sinds juli 2021 meer dan 600 miljard dollar aan waarde verloren, aldus een recent rapport van Reuters, waardoor zondermeer het wereldwijde concurrentievermogen van Chinese technologiebedrijven wordt geschaad.
Het vermogen van de grote techbedrijven om onafhankelijk enorme hoeveelheden gegevens (en geld) te verzamelen, werd waarschijnlijk gezien als een existentiële bedreiging voor het machtsmonopolie van de CCP. De Partij neemt nu snel de volledige controle over al die ondernemingen terug. Als een schrale troost voor de Chinese ondernemers heeft Xi beloofd een nieuwe beurs op te richten in Beijjing…. Het door de CCP geleide nationale heroplevingsproject is ondertussen stevig verankerd in de bedrijfsmissies van de Chinese industrieleiders. De CCP roept onophoudelijk op tot patriottische sentimenten en steun van de particuliere sector. CEO’s die de bevelen van de partij niet opvolgen en ‘onpatriottisch gedrag’ vertonen, worden onderweg gedumpt … Xi Jinping’s opvattingen over wetenschap en technologie zijn erg pragmatisch: ze vormen slechts een bestuursinstrument dat moet worden gebruikt om economische vooruitgang, sociale stabiliteit en – vooral de absolute greep van de Partij op de macht te verzekeren.
De leiding in Beijing ziet de relatieve prestaties en stabiliteit van de Partijstaat in deze moeilijke Corona-tijden als een bevestiging van haar levensvatbaarheid en legitimiteit. Ze laat dat graag en met trots de rest van de wereld weten. In buitenlandse betrekkingen straalt China zelfvertrouwen en arrogantie uit. Thuis trekt de CCP de koortjes extra strak aan – haar kapitalistische partijstaatmodel versterkend door discipline en centrale controle meedogenloos af te dwingen. De moeizame en ongecoördineerde strijd van het Westen tegen Covid staat daarbij in schril contrast en dient als verder bewijs dat China in opkomst is en het Westen in verval, in de ogen van deze Chinese communisten.
ASML/Peter Wennink
Terwijl deze paradigmaverschuiving van economie naar nationale veiligheid zich in 2021 snel en volledig zal consolideren, dreigen steeds meer westerse bedrijven in het kruisvuur terecht te komen. Twee jaar geleden berichtte ik al hoe TSMC en ASML betrokken raakten bij de Chinees-Amerikaanse geopolitieke technologieoorlog. Tegenwoordig moeten CEO’s op hun tenen lopen om een gulden middenweg bewandelen tussen Washington en Beijing…. De recente publieke optredens van Peter Wennink, CEO van ASML, zijn daar een goed voorbeeld van. Toen de Europese Commissie in 2020 haar plannen publiceerde om de productie van halfgeleiders terug naar Europa te brengen, was Wennink regelmatig in de media te horen over het wereldwijde wrijvingsloze halfgeleider-ecosysteem, waarin ook China een rol speelt, en dat de meest kostenefficiënte toeleveringsketen creëert. Het opzetten van halfgeleider foundries in Europa zou volgens de Nederlandse CEO geen enkele oplossing bieden, aangezien Europa geen ondersteunende infrastuur heeft in de vorm van IC design houses en assemblage bedrijven.
Wederzijdse afhankelijkheid zou het beste zijn om de samenwerking te waarborgen en conflicten te voorkomen, en daarom zouden ook exportbeperkingen moeten worden voorkomen. Europa moet zich geen zorgen maken over technische autonomie, maar focussen op onderlinge afhankelijkheid en multilateralisme. Zijn boodschap was ongetwijfeld niet alleen bedoeld voor de inkomende Biden regering, Den Haag of Brussel, maar ook voor het regime in Beijing: hier was een hightech CEO die Xi vertelde dat hij heel graag zaken zou willen blijven doen met China, maar ja, wat kan hij eraan doen als Westerse politici hem gaan verbieden zijn unieke EUV-apparatuur aan de VRC te verkopen?
In de loop van 2021 begon Wennink zijn toon te veranderen. Plots zou de bouw van een Europese fabriek niet langer een opsplitsing van het ecosysteem betekenen, maar zou moeten worden beschouwd als een sterke bijdrage aan een verstandige geografische spreiding van ’s werelds toonaangevende productiecapaciteit voor halfgeleiders. Wat deed hem van gedachten veranderen?
Het moet tot Wennink zijn doorgedrongen dat niet alleen in Washington maar zelfs in Brussel een paradigmaverschuiving heeft plaatsgevonden: niet langer economie, maar nationale veiligheid en geopolitiek voeren de boventoon. De Nederlandse CEO heeft zich gerealiseerd dat de EU deze keer, in tegenstelling tot eerdere inspanningen, echt ‘bizznizz’ bedoelt en zich genoodzaakt voelt om koste wat kost geavanceerde halfgeleiderproductie terug te brengen naar het continent. En ASML is uiteindelijk nog steeds degene die er het meest van zal profiteren: elk mogelijk verlies van Chinese activiteiten zal meer dan worden gecompenseerd door de nieuwe kansen om zijn geavanceerde lithografische apparatuur te verkopen aan alle nieuwe fabrieken die momenteel worden aangekondigd in Europa en de VS (en in Taiwan, Japan en Korea).
Wennink heeft het geluk dat hij CEO is van een bedrijf met een unieke technologie en leverage over China en de VS. Andere Europese bedrijven hebben minder geluk, omdat ze zich voor hun groei afhankelijk hebben gemaakt van de Chinese markt. Die CEO’s voelen zich niet alleen gedwongen om dezelfde politiek correcte boodschappen richting Beijing te gebruiken als Wennink in 2020 bezigde, maar staan onder zware druk om te voldoen aan eventuele nieuwe condities van het communistische regime. Als gevolg daarvan hebben we westerse banken rekeningen zien sluiten van bewoners van Hong Kong die geassocieerd worden met de pro-democratische beweging en/of bedrijven zware vormen van zelfcensuur zien toepassen uit angst om voorzitter Xi en de ‘publieke opinie’ in China te beledigen, omdat dit zou kunnen leiden tot boycots en onmiddellijk verlies van marktaandeel.
Extraterritorialiteit
Vanuit een noodzaak tot economisch overleven, zou het bezwijken voor de eisen en grillen van Beijing voor sommige Europese bedrijven de nieuwe norm kunnen worden. China’s gestage verschuiving naar ‘extraterritorialiteit’ in zijn wetgeving en beleidsregels heeft ook een grote impact op westerlingen: ze heeft de intentie om proactief het gedrag en het discours buiten de VRC te manipuleren en bepalen, zoals bijv. reeds geïllustreerd in de Nationale Veiligheidswet in Hong Kong in 2020 en in de nieuwe maritieme wet van 1 september 2021, die vereist dat meerdere klassen van buitenlandse schepen die door Beijing geclaimde wateren doorkruisen, gedetailleerde informatie moeten verstrekken aan de staatsautoriteiten en Chinese loodsen aan boord moeten nemen. Hoewel niemand weet of en hoe de VRC een dergelijke maritieme wet zou willen implementeren, is de bedoeling ervan niet voor misinterpretatie vatbaar: China bouwt een wettelijk kader om de rest van de wereld geleidelijk te laten berusten in wat Beijing al als ‘voldongen feiten’ beschouwt en waaraan het niet wil tornen: dwz Hong Kong heeft nooit autonome rechten gehad, de hele Zuid-Chinese Zee behoort tot de VRC en Taiwan is een onbetwistbaar en onvervreemdbaar deel van de Volksrepubliek.
Xi Jinping
Cruciaal voor onze wereldwijde toekomst zullen de acties zijn van Xi Jinping, die meer macht heeft vergaard dan al zijn voorgangers, door de drie toptitels (algemeen secretaris van de CCP, voorzitter van het Centraal Militair Comité en president van de VRC) in zijn land te veroveren. Terwijl de partijelite van de CCP na de dood van Deng Xiaoping in 1997 genoegen nam met een meer collectieve leiderschapsstijl, slaagde Xi erin deze trend volledig te keren. Hoewel de CCP en China niet altijd een monolithisch blok zijn, is Xi de belangrijkste politieke figuur in een land met de grootste bevolking ter wereld, de op een na grootste economie en de op één na grootste militaire macht in actieve dienst, beschikkend over een groeiend arsenaal aan atoomwapens.
Door zichzelf aan te stellen als president voor het leven heeft Xi een opvolgingscrisis gecreëerd: wie wordt zijn opvolger en wanneer? Een ordentelijke en vreedzame machtsoverdracht is geenszins gegarandeerd, een andere factor waarmee Westerse politici en zakenmensen rekening moeten houden bij het omgaan met het hedendaagse China. Xi’s ‘anticorruptie’-campagnes en zuiveringen van binnenlandse tegenstanders hebben hem honderden boze, ontevreden binnenlandse vijanden opgeleverd en hem, zijn familieleden en naaste medewerkers geen gemakkelijke exit van het politieke toneel bezorgd, zelfs als hij dat zou willen.
We zijn getuige van een historisch moment in de internationale politiek, waar China agressief zijn partijstaatmodel verdedigt en luid zijn plaats op het wereldtoneel opeist. Xi’s staat van dienst in het afgelopen decennium suggereert dat hij communistisch China in een permanente strijdmodus tegen het Westen ziet, met het jaar 2049 als de ultieme overwinning voor de VRC. Rond de tijd dat China volledig vernieuwd zal zijn, zou Xi 96 jaar oud zijn. Een Nederlands gezegde luidt: “onkruid vergaat niet”: hoewel het niet waarschijnlijk is dat Xi tot 2049 de Grote Roerganger zal blijven, lijkt hij niet van plan om snel zijn macht op te willen geven.
De duurzaamheid van dit soort autoritarisme is zeer twijfelachtig en onvoorspelbaar. Er is gewoon geen precedent in de geschiedenis. Ondanks de optimistische praatjes en propaganda van Beijing over het superieure bestuursmodel van China, investeert het enorm in een explosief groeiend veiligheidsapparaat – in een wanhopige poging om iedere potentiële bedreiging voor zijn stabiliteit in de kiem te smoren: volgens een recente analyse van de Jamestown Foundation heeft de Chinese regering in 2020 alleen al aan haar censuurbeleid ongeveer USD 6,6 miljard gespendeerd! De CCP blijft blijkbaar tal van binnenlandse bedreigingen zien voor de legitimiteit en het voortbestaan van de Partij. Dit soort paranoia heeft een hoge prijs, niet alleen voor de Chinese bevolking, maar ook voor het budget van de Chinese regering. Hoe verenigd zal China blijven in zijn historische missie?
refer also https://www.csis.org/analysis/after-xi-future-scenarios-leadership-succession-post-xi-jinping-era
Toegangscontrole
Dit nationalistische, compromisloze en egocentrische China zal proberen de toegang tot informatie verder te beperken en buitensporig te controleren als onderdeel van zijn risicobeheerstrategie. Het zal interactie en interconnectiviteit met de Westerse wereld steeds complexer en moeilijker maken. Hoe kom je onder deze omstandigheden tot afspraken over digitale standaarden, cybersecurity, 5G/6G met China?
Het is vanzelfsprekend niet in het belang van China om van de ene op de andere dag te ontkoppelen, aangezien het nog steeds westerse (financiële) markten, technologie en knowhow nodig heeft om zijn langetermijndoelstelling te ondersteunen en de strategie van Xi te financieren. China is niet van plan om zijn export- en investeringsgroeimodel van de afgelopen 20 jaar plotsklaps overboord te gooien. En naast het Westen heeft het natuurlijk sowieso ook toegang tot andere belangrijke markten.
Maar misschien heeft Xi de urgentie onderschat waarmee het Westen nu actie onderneemt om vitale toeleveringsketens aan te passen, ongeacht de economische kosten die ermee gemoeid zijn. En mogelijk heeft hij de bereidheid van het Westen, Japan en Australië en anderen om samen de standaardisatie van onze digitale wereld beter te coördineren, verkeerd ingeschat. Over 2-3 jaar zullen sommige van deze vitale ketens er heel anders uitzien, terwijl een fragmentatie tussen een Westerse en Chinese digitale wereld niet langer een vergezocht scenario lijkt.
Terwijl de technologiesector van de VRC altijd onder een hoge mate van onzekerheid heeft gefunctioneerd, roept het recente optreden van de CCP tegenover de big tech de vraag op hoe Xi deze cruciale sector wil beheren in zijn moderniseringsplannen. Hoe innovatie stimuleren en koesteren in een paranoïde veiligheidsstaat? Bovendien, als China steeds meer wordt afgesneden van geavanceerde technologie, apparatuur en softwaretools van het Westen, zullen Xi’s dromen over een wereldleidende Chinese halfgeleiderindustrie ernstig worden bemoeilijkt, net als zijn ambitie om China snel te laten opklimmen in de wereldwijde waardeketen, ongeacht alle Chinese propaganda en het lawaai in bepaalde westerse kringen dat de VRC de rest van de wereld over 10-15 jaar door haar innovatie volledig zal hebben ingehaald.
De fundamenten waarop de partijveiligheidsstaat is gebouwd, zijn in werkelijkheid minder solide dan Xi ons wil doen geloven. Er is dan ook geen reden voor de EU om toe te geven aan Beijing’s intimidatie, bluf en grillen. De dialoog met China moet natuurlijk worden voortgezet, maar niet vanuit een positie van zwakte maar van kracht. En met het oog op de realiteit: de trend naar ontkoppeling is in gang gezet door Xi Jinping zelf, niet door een samenzwering van het Westen tegen China. Een economisch gelijk speelveld zoals Merkel via de CAI nastreeft, is niet langer te verwachten op korte termijn, Europese bedrijfsleiders kunnen daar maar beter (volledig) bewust van worden gemaakt. Uiteindelijk is het aan Beijing om te beslissen of het een verantwoordelijke belanghebbende wil zijn in het mondiale economische systeem en of het dit op vreedzame manieren wil vormgeven of hervormen om het groeiende belang van China te weerspiegelen. Of om het op de huidige agressieve manier te blijven ondermijnen, met alle consequenties van dien.
Den Haag, Brussel en Berlijn
Wat de mening van het Nederlandse kabinet over deze paradigmaverschuiving is, is niet duidelijk, aangezien Nederland ongeveer 6 maanden na de verkiezingen nog steeds geen nieuwe regering heeft. Het demissionaire kabinet Rutte zwijgt grotendeels over het China-onderwerp, het is te druk bezig met Covid, binnenlandse problemen en de gevolgen van de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan. Rutte wacht ongetwijfeld met spanning op de uitslag van de Duitse verkiezingen. Zal een nieuwe Duitse bondskanselier de CAI nieuw leven inblazen? Of krijgt de nationale veiligheid ook prioriteit in het Duitse beleid ten aanzien van China? Zowel het Europees Parlement als Europese landen met minder nauwe handelsbetrekkingen met de VRC dan Duitsland en Nederland zouden graag een veel assertievere Europese houding zien ten opzichte van China, die ondubbelzinnig voor de internationale orde en universele waarden opkomt, en proactiever de concurrentie aangaat met het Belt & Road-initiatief van de VRC.
Merkel slaagde erin deze geluiden meestal te omzeilen, zoals blijkt uit het doorzetten van de CAI eind 2020 met de zegen van Macron. Het zal interessant zijn om te zien of een nieuwe Duitse bondskanselier besluit in de voetsporen van Merkel te treden en tegen de stroom in te gaan of zal kiezen zich aan te sluiten bij de huidige trend in Washington en Brussel.
Wat de uitkomst ook zal zijn, Europese politici en bedrijfsleiders kunnen zich maar beter voorbereiden op een Chinese partijstaateconomie die hevig zal blijven concurreren en zich wereldwijd zal uitbreiden, die streeft naar zelfredzaamheid in de digitale en hightech-wereld en in strategische industrieën en die niet zal terugdeinzen om publiekelijk en zonder enige vorm van mededogen zijn nationale veiligheidsstaat te verdedigen en promoten . Een land dat standvastig zal opkomen voor zijn ‘nationale soevereiniteit en territoriale integriteit’, terwijl het zich op het buitenlands toneel in zeer krachtige termen zal laten gelden over zijn ‘rode lijnen’ of claims (met betrekking tot Taiwan, Tibet, Hong Kong, Zuid-Chinese Zee, Xinjiang enz.), waarvan het de naleving ten allen tijden nauwlettend in de gaten zal houden.
zie bijv ook: https://merics.org/en/report/ccps-next-century-expanding-economic-control-digital-governance-and-national-security en https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/de-uiteenspatting-van-de-china-droom/ en https://www.mijngroeve.nl/nl/muziek/wang-kun/ enhttps://asiatimes.com/2021/08/us-paradigm-shifts-from-engaging-to-handling-china/ en https://www.mijngroeve.nl/nl/geschiedenis/xi-is-de-mol/
en update 16/09/2021: https://edition.cnn.com/2021/09/15/politics/us-uk-australia-nuclear-powered-submarines/index.html