image ella mea morse publicity photo © discogs https://www.discogs.com/artist/299955-Ella-Mae-Morse

Iedere week wordt er in mijngroeve een verborgen of vergeten vinyl schat opduikeld, die kraakt, schuurt, ontzet, paait, raakt oftewel de kriebels veroorzaakt.

Kraker van de week: #9

De blanke Ella Mae Morse (12 September, 1924 – 16 Oktober, 1999). weet het al van kinds-af aan: ze wil zangeres worden. In haar kinderjaren zingt ze vaak samen op straat in het gesegregeerde Paris, Texas met Uncle Joe, een lokale, zwarte blueszanger. Ze heeft muzikale ouders die in hun spaarse vrije tijd in een jazztrio spelen en niks van racisme willen weten. Als ze 9 jaar is scheiden tot haar ontstentenis haar ouders: een bedroefde Ella vindt een uitlaat door zich volledig op de muziek te gooien. Op haar 13de overtuigt ze haar moeder haar een lokale auditie te laten doen bij Tommy Dorsey, de fameuze big-band leider. Dorsey laat Ella, waarvan iedereen denkt dat ze ouder is dan ze in werkelijkheid is, direkt na de auditie overvliegen naar New York om samen met zijn band te toeren. Als ze door de zenuwen een radio-optreden volledig verknalt en bekend maakt dat ze pas 13 jaar is ziet Dorsey af van een contract. Sterker nog, hij zet haar linea recta terug op het vliegtuig.

Ella Mae keert ontdaan terug in Texas, naar haar moeder en jongere zus, Flo. Haar moeder moet hard werken in een textielfabriek om wat brood op de planken te krijgen. Wellicht dat moeder Morse er daarom mee instemt dat haar dochter al op 14-jarige leeftijd leeftijd trouwt met een 21-jarige Texaan, Dave Showalter, die in de veronderstelling verkeert dat Ella meerderjarig is. Ella’s zangcarriere lijkt in de kiem gesmoord tot Freddy Slack, de voormalige pianist van Dorsey’s band, haar in 1942 vraagt als zangeres met zijn nieuwe orkest op te treden. In mei 1942 biedt het net opgerichte Capitol Records Slack een contract voor een opname sessie in Hollywood aan. Het mondt uit in de eerste miljoenen-seller van Capitol: “cow-cow boogie” gezongen door Ella Mae Morse.

Cow cow boogie is oorspronkelijk geschreven voor de film “Ride’ em Cowboy” en wordt daar gezongen door de Afro-Amerikaanse actrice Dorothy Dandridge. Slack en Morse leggen het als eerste vast op de plaat en geven het nummer meer schwung. Zelfs de zwarte bevolking waardeert Ella’s versie: velen denken dat zij een zwarte zangeres is. Kortom, een cross-over artieste, maar dan van blank naar zwart. Haar timing en swing zijn geweldig. Ze blijft in de jaren ’40 vele hits voor Capitol scoren. Een van haar opmerkelijkere songs is “The House of Blue lights”, geschreven door Don Raye en Freddie Slack. Het bevat hippe straattaal en heeft het legendarische gesproken intro: “What’s that, Homey? If you think I’m goin’ dancin’ on a dime, your clock is tickin’ on the wrong time”. Ella beschouwt het als het grootste compliment om als zwarte zangeres bestempeld te worden. House of Blue lights is later veelvuldig gecovered door zwarte artiesten,
één van de bekendste is één van de grondleggers van de rock & roll: Chuck Berry. Het is trouwens ook Ella die de zwarte Nat King Cole bij Capitol Records aanprijst, een advies waar Capitol veel garen bij zal spinnen. Hij wordt een Afro-Amerikaanse superster met een enorme blanke fanbase.

Morse heeft moeite haar privé-leven te combineren met haar zangcarrière. Inmiddels gescheiden van de Texaan Showalter die haar ware leeftijd te weten is gekomen, hertrouwt ze in 1946 met een marine-dokter en verkast naar Boston om daar 3 kinderen, waarvan een zoon uit haar eerste huwelijk, groot te brengen. Eind-jaren ’40 maken de big-bands plaats voor kleine R&B groepen, met up -tempo beats, scheurende saxen en grappige teksten. Capitol blijft op haar deur bonzen om mee te liften op deze R&B golf. Ze stemt uiteindelijk toe, al is haar echtgenoot fel gekant tegen een herstart van haar zangloopbaan. Morse zet door en brengt songs uit die ook een jonge Elvis Presley erg kunnen bekoren. Veel van die songs zijn oorspronkelijk door zwarte artiesten uitgebracht, maar Ella weet er iedere keer een eigen twist aan te geven en een blank publiek in zwarte muziek te interesseren. In de latere muziek geschiedschrijving wordt Morse soms neergezet als een goedkope impersonator van zwarte muziek, maar niets is minder waar. De blanke country zanger Cliffie Stone vertelt haar “je bent een country zangeres”, de zwarte saxofonist en composer Benny Carter drukt haar op het hart “Je bent een jazz singer” en de fameuze gitarist T-Bone Walker laat er geen misverstand over bestaan: “jij bent een rock & roll, blues en zwarte zangeres, dat is wat jij bent”

Ella Mae Morse is het inderdaad allemaal: een blanke R&B pionier, die moeiteloos Jazz, Country en R&B kan zingen. Ze valt moeilijk te classificeren en krijgt niet de eer die haar toekomt. Het in duigen vallen van haar 2de huwelijk luidt ook het einde van haar platencarrière in. De R&R heeft voortdurend behoefte aan nieuwe sterren, hits en hypes, ze wordt er moe van. Het persoonlijke leven van Ella Mae kent de nodige ups en downs: de relatie met haar kinderen is niet altijd even goed en de band met haar zus Flo Handy, die ook zangaspiraties heeft, wordt verbroken. Ze trouwt een derde keer in 1958 en verhuist richting San Diego. Ella heeft genoeg van de muziek-industrie, maar niet van de muziek. Ze blijft optreden in een lokale jazz-band tot 1978 en soms als gastvocaliste bij een voorbijtrekkende big band. Ze krijgt nog eens 3 kinderen. Ella Mae Morse sterft in 1999 op 75-jarige leeftijd na een kort ziektebed.

Ps: een biografie over Ella Mae Morse bestaat bij mijn weten niet. Wel wordt een hoofdstuk aan haar gewijd in Nick Tosches “Unsung Heroes Of Rock ‘n’ Roll: The Birth Of Rock In The Wild Years Before Elvis” Da Capo Press, 1999

http://www.rockabilly.nl/ Een goeie website over R&B