~Iedere week wordt er in de mijngroeve een verborgen of vergeten schat opduikeld, die kraakt, schuurt, ontzet, paait, raakt oftewel de kriebels veroorzaakt.
Na een korte onderbreking pakken we de draad weer op met onze kraker van de week, ditmaal van gitarist, vibrafonist en singer-song writer James Charles (Chuck) Cuminale (1952-2001), oftewel Colorblind James. Niet zo gek veel is bekend van en geschreven over Chuck Cuminale, gelukkig is daar nog een interviewtje uit 1988 met Sounds Magazine, waarin hij vertelt:
“Colorblind James is a name I’ve used since 1975 when I was doing my solo coffee-house kind of thing. It’s a reference to Blind Willie McTell who’s probably my favourite songwriter of all time. As well as a nod in the direction of someone like Blind Lemon Jefferson. But it’s this white guy trying to do this sort of thing so it winds up being washed out. Instead of being blind, I’m just colourblind, which isn’t a whole lot of handicap.”

Cuminale vormt zijn eerste bandje, the Whitecaps, in Oswego, New York State, dat alleen lokaal voor roering zorgt. Begin jaren ’80 verkast hij naar San Franciso, waar hij een nieuwe band, the Colorblind James Experience, samenstelt. Als groot succes uitblijft besluit Chuck om richting New York terug te keren: hij nestelt zich in Rochester. Met een gedeeltelijk nieuwe Experience begeleidingsband lanceert hij een eigen label (Earring Records) om een debuutalbum te kunnen uit brengen. “I’ve always dreamt of that little small-town orchestra sound,” aldus Cuminale. Zijn muziek is een excentrieke mengeling van cocktailjazz, R&B, polka, hillbilly en singer-songwriting. “The sound of the working class ascending to heaven”.

De groep laat 1000 examplaren drukken, waarvan ze 300 naar Amerikaanse en Engelse media sturen. Eentje wordt opgepikt door de vermaarde DJ John Peel, die de band in 1989 laat overkomen om een opname sessie te doen in zijn BBC studio. Het nummer “Considering a move to Memphis” wordt een underground hit in de UK. ” We weren’t expecting a lot so it was surprising the way it happened. I think our music is pretty oddball.” Met zijn lijzige stem zingt/praat James, fan van Elvis, in een lekkere groovende song a la Talking Heads een verhuizing naar Memphis te overwegen: “I’m considering a move to Memphis, Memphis Tennessee. It worked for Elvis Presley. Why can’t it work for me.” Zijn benadering, absurde en humoristische teksten doen soms een beetje denken aan een andere unieke Amerikaanse singer-songwriter, Jonathan Richman, die van elk onbenullig dagelijks tafereel een gevat liedje weet te maken.

De bekendheid in de UK mondt uit in verscheidene optredens op het Europese vastenland, maar een doorbraak naar het grote publiek blijft uit. Colorblind James gaat door met platen maken, in verschillende bezettingen en onder uiteenlopende groepsnamen (o.a. Colorblind James & The Death Valley Boys): het worden zeven albums in totaal. Begin jaren ’90 verhuist Cuminale daadwerkelijk naar Memphis, maar muzikaal krijgt ie er geen voet aan de grond. Hij besluit al snel Rochester weer zijn thuisbasis te maken. Lokaal treedt hij veel solo of met gastartiesten op, ondermeer met speciale uren-lange concerten en jamsessies gewijd aan Elvis of Bob Dylan, wier oeuvre in Colorblind James cocktailjazzbluesroots’ arrangementen een complete make-over krijgen.
Op 10 juli 2001 slaat het noodlot toe: tijdens een zwempartijtje wordt Cuminale getroffen door een fatale hartaanval. We moeten het doen met de platen die hij ons heeft nagelaten: mocht je die ergens in de bakken zien staan, twijfel nooit, gewoon kopen! Cool music!
Van de Peel Session uit 1989:
voor meer luister op https://www.youtube.com/watch?v=2L80dbzVae4&list=PL0LQNjcm6AK_IKfICkJBaNvIjCQcDv9T4&index=8
ga ook naar http://colorblindjames.co.uk/about/