Kraker van de week #7: The Girls’ Voice of Holland 1973

Iedere week wordt er in mijngroeve een verborgen of vergeten vinyl schat opduikeld, die kraakt, schuurt, ontzet, paait, raakt oftewel de kriebels veroorzaakt.

Kraker van de week: #7

Talentenjachten zijn van alle tijden. In de jaren ’70 start het enige echte stripweekblad voor meisjes in Nederland, de Tina, een nationale zangcompetitie. Het blad, gemodeleerd naar Brits voorbeeld, is mateloos populair onder tiener meisjes. In 1973 blijven er na een voorselectie uiteindelijk drie kandidaten over die door een “vakkundige jury” als gelijkwaardige zangtalenten worden bestempeld. Tina laat de drie vastleggen op een flexi-disc gefabriceerd door het welbekende Sonopresse in Rotterdam (zie https://www.mijngroeve.nl/muziek/real-ajax/ ), die vervolgens onder lezeressen van de Tina wordt verspreid. Die mogen hun finale oordeel vellen over de jonge chanteuses.

Het gaat hier om Linda Anninck met “Tomorrow”, Sari Schuwer met “Danny” en Jeanine Peeters met “Chanson pour Jeanine”.

Linda Anninck “Tomorrow” 1973

Linda drukt de luisteraar in haar tearjerker op het hart dat er altijd weer een nieuwe dag aanbreekt met nieuwe kansen. Na regen komt zonneschijn , zogezegd. Of ze zelf van de regen in de drup is beland is onbekend. Dit plaatje lijkt in ieder geval haar enige muzikale wapenfeit.

De muziekencyclopedie (http://www.muziekencyclopedie.nl) leert ons dat Sari Schuwer het nichtje is van Ton en Ine Masseurs van de Tumbleweeds, een countryband uit Waalwijk. Sari maakt voor het eerst furore met The Jolly Strings en wint als tiener in 1970 maar liefst een gouden stuiver bij het jeugdprogramma Stuif Es In met het liedje Four Strong Winds. Ze triomfeert vervolgens bij een vakantiesongfestival en een festival voor middelbare scholieren in 1972 voordat ze op veertien-jarige leeftijd in Tina’s Sing a Song’s finale belandt. Haar liedje “Danny” is een behoorlijk zoetsappig country deuntje.

Sari Schuwer “Danny” 1973

Ze besluit de showbizz in te gaan: haar eerste eigen single “Prairy Rose” wordt geschreven door haar vader en geproduceerd door niemand minder dan Cees Schrama, die van 1966-1970 als gitarist heeft meegespeeld op platen van The Golden Earrings en een bijdrage heeft geleverd aan “Venus” van Shocking Blue. Schrama wordt later presentator van het jazz programma Sesjun bij Tros radio en is veelgevraagd producer.

Schuwer maakt heel kort deel uit van the Silver Bullet Express, nog zo’n honingzoet country ensemble waar Nederland patent op heeft, maar ze zegt de optredens niet te kunnen combineren met haar talenstudie (Frans en Engels). Een serieus typetje dus. Schrama loodst haar nog wel bij Polydor binnen waarna in 1978 haar single “No Other Love” uitkomt onder de artiestennaam Sari Martin. No Other Love is tevens de titel van Sari Martin’s debuutalbum. Na 1980 stokt de produktie, wellicht kiest ze definifief voor een maatschappelijke loopbaan, ze verdwijnt in de anonimiteit. In April 2018 komt ze onverwacht te overlijden op 59-jarige leeftijd te Nieuwegein, zo blijkt uit enig speurwerk.

Jeanine Peeters’ “Chanson pour Jeanine” zou zo kunnen fungeren als soundtrack voor Emmanuelle, al hebben Tina en de zangeres dat ongetwijfeld niet in gedachten. De song past naadloos in het soort filmische behangmuziek dat in de jaren ’70 in zwang raakt. Peeters breekt niet door als ster. Wel blijft ze hangen in de muziek: na een studie Piano en Zang aan het conservatorium, nu meer dan dertig jaar geleden, geeft ze muziekles en mental coaching aan muziekcentra en instellingen. Af en toe is ze ook te vinden achter de piano in de hal van Centraal Station te Amsterdam, een ieder uitnodigend om samen met haar een stuk muziek ten gehore te brengen aan toevallige passanten.

Bij het beluisteren in 2019 van bovenstaande liedjes valt op dat de Tina haar tiener lezerspubliek een wel erg duffe hap voorschotelt. Een hoog NCRV-gehalte eigenlijk, ofschoon er tussen het blad en de omroep geen banden bestaan. Die omroep spreekt in die dagen regelmatig haar schande uit over alles wat naar Soul, disco of R&R riekt. In 1973 vinden het blaadje en het plaatje niettemin gretig aftrek, al vindt mijn zus het schijfje knudde en verdwijnt het voor altijd in een platenkoffer, tot vandaag dus. We kunnen haar geen ongelijk geven. Misschien verklaart het ook dat het nooit wat is geworden tussen mijzelf en typische Tina meisjes, al is dat wellicht met teveel terugwerkende kracht gedacht. En oh ja, voor wie het nog niet door heeft, Sari Schuwer wordt natuurlijk door de Tina lezeressen tot glorieuze winnares verkozen van deze “Girls’ Voice of Holland 1973.”