© collectie nationaal archief: No copyright infringement intended. All rights belong to their respective copyright owners.
Ergens rond 1976 word ik tot keeper gebombardeerd van de D1 pupillen als onze vaste keeper komt te verhuizen (zie artikel D’Hoge Brug, link aan het eind van dit artikel). Ik kan mijn geluk niet op als Peter Gerards, de doelman van het grote PEC, de keeperstraining op zich gaat nemen in het seizoen 1976 – 1977.
Peter Gerards (1955) is een rijzende ster in PEC. Hij is in 1974 van PSV gehaald tegelijkertijd met die andere doelman, Bob Nieuwenhout, die is overgekomen van de Volewijckers uit Amsterdam. Twee erg verschillende doelmannen qua stijl en karakter. De mondige Gerards met een imposant postuur en grote aanwezigheid in het strafschopgebied, overtuigd van zijn kunnen en mentaal ijzersterk. Een jongere versie van Piet Schrijvers (1946). Daartegenover de vrij introverte Nieuwenhout (1951), de stylist à la van Beveren, met katachtige reflexen, een tikkeltje flegmatiek en minder zeker van zijn eigen capaciteiten. Niet verrassend wint de meer zelfverzekerde Gerards de onderlinge concurrentiestrijd, hij wordt al snel de vaste keep van Eerste Divisionist PEC.
Ik heb vanaf ’74 Gerards al diverse keren van dichtbij kunnen aanschouwen tijdens de trainingen en thuiswedstrijden van PEC waarbij ik me altijd achter het doel posteer. Met zijn samengeknepen ogen en ietwat Aziatisch aandoende gelaatstrekken en scherp aflopende snor is hij voor mij de fors uitgevallen verre neef van Bruce Lee, mijn andere held in die jaren. Iemand die voor de duvel niet bang is en zich niet nooit uit het veld laat slaan.
Heel Nederland en in het bijzonder Amsterdam raakt in februari 1976 trouwens bekend met nog een andere specifieke kwaliteit van keeper Gerards: het benutten van penalties. De Harderwijker heeft al in eerdere competitie-wedstrijden van PEC op koelbloedige wijze strafschoppen verzilverd, het Zwolse publiek is op de hoogte van zijn penalty killer instinct. Op 29 februari 1976 speelt PEC thuis in de kwartfinale van de KNVB beker tegen het fameuze Ajax met o.a. Krol, Hulshoff, Geels en Arnesen. Het wordt een legendarische wedstrijd, die vooral in de herinnering zal voortleven door de solo van rechtsback Klaas Drost, die 4 Ajaxieden inclusief doelman Schrijvers het bos instuurt en de 2-0 scoort. Minder legendarisch maar toch ook memorabel is de 3-0: in een directe confrontatie met Schrijvers scoort collega keeper Gerards achteloos vanaf de elf meter stip, waarmee hij het lot van de machteloze Amsterdammers bezegelt. De Zwolse zegetocht strandt vervolgens jammerlijk in de halve finale tegen Roda JC, maar da’s weer een ander verhaal.
In het daaropvolgende seizoen ’76 – ’77 is Gerards samen met Schrijvers en Dick Beukhof van Vitesse lang in de race voor de titel van minst gepasseerde keeper in het betaalde voetbal (Tonnie van Leeuwen trofee). Aan het begin van dat seizoen zijn er overigens sterke geruchten dat Gerards in de belangstelling staat van Duitse topclubs, maar tot een transfer komt het niet. PEC lijkt in ieder geval nog een seizoen te kunnen rekenen op de diensten van zijn robuuste sluitpost.
Helaas kan ik zelf maar van een paar keeperstrainingen van deze mannetjesputter genieten. PEC speelt veel competitie-wedstrijden op de woensdag, waardoor Gerards hoogstwaarschijnlijk de keeperstraining aan de jeugd moet laten schieten. Zwolle betoont zich bovendien opnieuw een cupfighter en dringt door tot de kwartfinales. In de 2de seizoenshelft hebben de Zwollenaren een overvol programma waardoor een keeperstraining door Gerards er op de woensdagen totaal niet meer inzit. PEC doet tot het einde mee voor het kampioenschap en de KNVB beker en bezit ook een periode titel, deelname aan de na-competitie is gegarandeerd.
Tijdens de ontknoping van dit superspannende seizoen nemen de zaken voor Gerards een drastische wending. Op het moment suprême dat hij zich volledig kan profileren en manifesteren voor PEC kondigt hij zijn vertrek aan naar aartsvijand MVV, een concurrent in de titelstrijd, dat zich tevens verzekerd heeft van deelname aan de na-competitie. Gerards, tot op dat moment waarschijnlijk nog semi-prof, heeft een full prof contract aangeboden gekregen bij de Maastrichtenaren en kan zich vanaf het volgend seizoen financieel flink verbeteren. De doelman vindt het jammer voor PEC dat het zo moet lopen, maar windt er verder geen doekjes om: “je bent per slot van rekening aan het voetballen voor het geld.”
Als lid van de spelersraad vindt Gerards voorts dat de spelers te weinig zeggenschap hebben over het reilen en zeilen van de club onder leiding van voorzitter Van der Wal. Hij gelooft bij MVV een professionelere organisatie aan te zullen treffen. Gerards’ transfer en contract besprekingen worden geregeld door oud Ajaxied Piet Keizer van het commerciële bureau Inter Football (mede-opgericht door Cor Coster, de schoonvader van Johan Cruijff, en sportjournalist Maarten de Vos).
Je kan Gerards natuurlijk nauwelijks kwalijk nemen dat ie in de Betaald Voetbal jungle zijn eigen zaakjes zo goed mogelijk voor elkaar wil hebben. Maar het bestuur en de technische staf van PEC vinden na dit plotse nieuws dat de keeper niet langer het doel kan verdedigen
in deze cruciale fase van de competitie.
Van der Wal is ongetwijfeld gepikeerd over de openlijke kritiek van de doelman op de PEC organisatie en over zijn algehele houding. Gerards beschouwt zichzelf namelijk de beste keeper en voelt niets voor een rol als reserve: als hij niet als vaste keep het seizoen kan afmaken gaat hij liever per direkt naar MVV, zo is de boodschap aan de leiding. Het wekt bijna de indruk dat Gerards door MVV is beloofd dat ie meteen aan de slag kan. Aan de vooravond van de halve finale van de KNVB beker tegen FC Den Haag wordt Gerards door het PEC bestuur geschorst. Nieuwenhout verdedigt vanaf dat moment het doel, Jan Veerman uit de PEC-jeugd wordt als reserve aangewezen.
PEC houdt Gerards aan zijn contract dat sowieso aan het eind van het seizoen afloopt: de schorsing wordt uiteindelijk ongedaan gemaakt en Gerards schikt zich toch in een rol als reserve doelman. De transfer naar MVV voor het komende seizoen gaat gewoon door. In Zwolle zie ik Gerards in de daaropvolgende jaren alleen nog in actie bij de beladen thuiswedstrijden van PEC tegen MVV. De doelman verdedigt 4 seizoenen het doel van de Maastrichtenaren totdat ie in 1981 voor Seiko Hong Kong (!!) kiest. Een opmerkelijke keuze van de pas 26-jarige doelman die de beste jaren van zijn loopbaan nog voor zich lijkt te hebben. Geld is ongetwijfeld een belangrijke, zo niet de belangrijkste reden voor zijn beslissing. Gerards ziet en beseft dat er overal in de wereld met voetbal veel geld te verdienen valt.
In Hong Kong poogt men al jaren het voetbal op een hoger niveau te tillen. Het Japanse Seiko sponsort sinds 1970 een lokale club die vanuit de 3de divisie naar de hoogste divisie weet op te klimmen. Eind jaren ’70 begint de club als eerste Aziatische team buitenlandse spelers aan te trekken waarvan de meeste aan het einde van hun voetbaljaren zitten. Gerards wordt eerst vergezeld door Gerrie Muhren en Theo de Jong en later nog door Dick Nanninga en Joop Wildbret, die allen worden gehaald op voorspraak van ex-bondcoach en oud-MVV trainer George Knobel, die in 1980 bij Seiko aan de slag is gegaan. Seiko domineert de vrij nietszeggende lokale competitie en bemachtigt jaarlijks de titel tot het in 1986 wegens geldgebrek wordt ontbonden.
Gerards, door Seiko fans liefkozend “Sing Sing The Gorilla” genoemd, houdt het tot eind ’83 vol in Hong Kong. Hij keept nog een blauwe maandag bij Al Wehda in Saoedi-Arabië alvorens ie in de loop van 1984 bij RKC Waalwijk opduikt, dat in dat jaar de sprong maakt van het amateur- naar het profvoetbal. In het seizoen ’87-’88 promoveert RKC naar de eredivisie met spelers als Gerards, Peter Bosz en Marcel Brands. Het is een sportief hoogtepunt voor de zeer verdienstelijk keepende Gerards die vervolgens bij FC Utrecht en De Graafschap meestal genoegen moet nemen met een rol als reserve doelman tot hij in 1989 zijn handschoenen aan de wilgen hangt.
Gerards heeft wel de smaak te pakken van het voetbalwereldje. Na een korte carrière als coach vindt hij emplooi bij de VVCS, de vakbond voor profvoetballers. Zijn reputatie loopt een behoorlijke smet op als hij samen met collega Siggi Lens in 1997 verzeild raakt in een rechtszaak met zijn werkgever die hen ervan beticht inkomsten van spelerstransfers en sponsordeals illegaal te hebben ondergebracht in een eigen BV (Peja) volledig buiten medeweten van de VVCS om. Gerards heeft hierin ogenschijnlijk de meest actieve rol gespeeld, de BV is door hem opgezet. Misschien heeft hij al stiekem gedroomd van zijn eigen Inter Football bureau naar voorbeeld van Cor Coster en Keizer. De oud-doelman bekent (gedeeltelijk) schuld en de zaak wordt in de minne geschikt, al duiken later berichten op in de media dat hij veel meer neveninkomsten zou hebben gehad dan door hem aan de VVCS en rechtbank cq belastingdienst zou zijn gerapporteerd.
Peja wordt opgeheven en Gerards herstart zijn loopbaan als scout (ondermeer voor AZ). Het bloed kruipt waar het niet gaan kan: Gerards richt niet veel later samen met oud PEC-er Ben Hendriks “Soccer Scouting Consult” op, dat o.a. een rol speelt bij de komst van Luis Suarez naar Groningen. Uiteindelijk gaat Gerards zijn eigen weg met zijn sportconsultancy bedrijfje “Gerards International Consultancy BV” te Harderwijk, zijn geboorteplek.
Hij groeit als sportconsultant uit tot een van van de meer succesvollere spelersmakelaars aka “voetbal intermediairs” van Nederland, al bereikt hij niet de status en faam van een Mino Raiola. Gerards verricht scouting diensten voor Ajax (wellicht nog te danken aan de band met Piet Keizer uit de jaren ’70?) maar ook voor PSV en Groningen. Zijn specialisatie-gebied is Zuid-Amerika. Hij is bijv. betrokken bij de komst van David Sanchez in 2016 naar Ajax en van Pereiro naar PSV: aan die laatste transfer houdt hij alleen al zo’n 2 miljoen euro over.
Gerards, een imponerende doelman die al op jonge leeftijd doorheeft dat het in het moderne voetbal niet zozeer gaat om het doel schoonhouden, maar vooral om het pakken van wat je pakken kunt. Koelbloedig, zelfverzekerd en klemvast. A true keeper always keeps something to himself. Toch jammer dat ik niet vaker training van ‘em heb gehad!
PS 1: Over de krankzinnige wereld van voetbaltransfers zie o.a. Tom Knipping & Iwan van Duren, “Weekendmiljonairs: voetbalmakelaars op jacht naar goud”, Bruna 2018
PS 2: de Tony van Leeuwen trofee van het seizoen ’76-’77’ wordt tenslotte gewonnen door Dick Beukhof van Vitesse, dat net voor PEC kampioen wordt in de Eerste Divisie.
zie ook: D’Hoge Brug: Magisch Realisme in Zwolle